Główna treść strony
Od Mieszka do Kazimierza
Ziemie, które wchodzą w skład Powiatu Wołomińskiego należą do historycznego Mazowsza. Włączone wraz z nim do państwa Mieszka I pozostawały pod władzą jego następców aż do śmierci Bolesława Krzywoustego, nie licząc krótkiego okresu, kiedy po śmierci Mieszka II Mazowszem władał Masław, jego cześnik. Odrębność Mazowsza zapoczątkowana od rozbicia dzielnicowego Polski trwała do śmierci ostatnich książąt mazowieckich. W 1526 roku Mazowsze wróciło do Korony by w niej trwać aż do ostatniego rozbioru Polski w 1795 roku.
Tereny wołomińskiego powiatu w średniowieczu pokryte były ogromnymi lasami, bagnami i torfowiskami oraz położone daleko od centrów gospodarczych i politycznych. Nieliczne osady leżące wśród puszcz miały zaledwie po kilka chałup. Wykopaliska potwierdzają istnienie w czasach wczesnopiastowskich osad w miejscach, gdzie dziś znajdują się Duczki, Drewnica, Grabie Nowe, Marki, Pustelnik, Radzymin, Wołomin, Załubice i Zielonka. Mieszkańcy tych osad żyli w izolacji, rozrzuceni wśród wielkich obszarów leśnych, samowystarczalni gospodarczo, choć otwarci na kontakty głównie gospodarcze. Stosunkowo najlepiej zasiedlone były tereny wzdłuż szlaku handlowego, który wiódł od brodu w Kamieńczyku skrajem szerokiej doliny Bugu do średniowiecznego grodu na warszawskim Starym Bródnie. W XIII wieku gęstość zaludnienia wynosiła zaledwie 1 osobę na 1 km2. Było to wiele mniej niż w zachodniej części Mazowsza. Jeszcze w XVI wieku region należał do najsłabiej zaludnionych i zagospodarowanych obszarów Mazowsza.
Ożywienie gospodarcze nastąpiło dopiero w II połowie XIV wieku. Łączyło się to z nasileniem kolonizacji Mazowsza, przeniesieniem stolicy księstwa z Czerska do Warszawy oraz mądrą polityką Kazimierza Wielkiego w dziedzinie gospodarczej. Polityka króla wpłynęła na ożywienie szlaków handlowych, które przechodziły przez wschodnie Mazowsze. Z miejscowości naszego regionu rozwinęły się wtedy Jadów i Radzymin leżące przy jednym z nich. Wiek XV był również pomyślny dla Mazowsza. Książęta Bolesław IV i Bolesław V popierali rozwój miast. Ten ostatni w 1475 roku nadał przywilej lokacyjny Radzyminowi, włączając go tym samym do już dużej rodziny miast mazowieckich. W tym samym roku Jadów otrzymał przywilej targowy i prawo odbywania jarmarków. Powstały wtedy również parafie w Klembowie, Radzyminie, Dąbrówce, Jadowie i Kobyłce, która wtedy nazywała się Targową Wolą. Książęta mazowieccy w XIV i XV wieku usilnie popierali osadnictwo na puszczańskim, mało zaludnionym terenie nie tylko dla korzyści gospodarczych, ale również dla stworzenia pasa obronnego przed napadami, które zapuszczały się ze wschodu w głąb Mazowsza.
Tereny wołomińskiego powiatu w średniowieczu pokryte były ogromnymi lasami, bagnami i torfowiskami oraz położone daleko od centrów gospodarczych i politycznych. Nieliczne osady leżące wśród puszcz miały zaledwie po kilka chałup. Wykopaliska potwierdzają istnienie w czasach wczesnopiastowskich osad w miejscach, gdzie dziś znajdują się Duczki, Drewnica, Grabie Nowe, Marki, Pustelnik, Radzymin, Wołomin, Załubice i Zielonka. Mieszkańcy tych osad żyli w izolacji, rozrzuceni wśród wielkich obszarów leśnych, samowystarczalni gospodarczo, choć otwarci na kontakty głównie gospodarcze. Stosunkowo najlepiej zasiedlone były tereny wzdłuż szlaku handlowego, który wiódł od brodu w Kamieńczyku skrajem szerokiej doliny Bugu do średniowiecznego grodu na warszawskim Starym Bródnie. W XIII wieku gęstość zaludnienia wynosiła zaledwie 1 osobę na 1 km2. Było to wiele mniej niż w zachodniej części Mazowsza. Jeszcze w XVI wieku region należał do najsłabiej zaludnionych i zagospodarowanych obszarów Mazowsza.
Ożywienie gospodarcze nastąpiło dopiero w II połowie XIV wieku. Łączyło się to z nasileniem kolonizacji Mazowsza, przeniesieniem stolicy księstwa z Czerska do Warszawy oraz mądrą polityką Kazimierza Wielkiego w dziedzinie gospodarczej. Polityka króla wpłynęła na ożywienie szlaków handlowych, które przechodziły przez wschodnie Mazowsze. Z miejscowości naszego regionu rozwinęły się wtedy Jadów i Radzymin leżące przy jednym z nich. Wiek XV był również pomyślny dla Mazowsza. Książęta Bolesław IV i Bolesław V popierali rozwój miast. Ten ostatni w 1475 roku nadał przywilej lokacyjny Radzyminowi, włączając go tym samym do już dużej rodziny miast mazowieckich. W tym samym roku Jadów otrzymał przywilej targowy i prawo odbywania jarmarków. Powstały wtedy również parafie w Klembowie, Radzyminie, Dąbrówce, Jadowie i Kobyłce, która wtedy nazywała się Targową Wolą. Książęta mazowieccy w XIV i XV wieku usilnie popierali osadnictwo na puszczańskim, mało zaludnionym terenie nie tylko dla korzyści gospodarczych, ale również dla stworzenia pasa obronnego przed napadami, które zapuszczały się ze wschodu w głąb Mazowsza.
