Główna treść strony
Rozkwit Radzymina i Kobyłki
W 2 połowie XVIII wieku, szczególnie po I rozbiorze Polski, ożywienie polityczne i gospodarcze objęło również obecny Powiat Wołomiński. Szczególnie rozwinął się Radzymin, kiedy jego właścicielką została księżna Eleonora Czartoryska, żona Michała Czartoryskiego – wielkiego kanclerza litewskiego i wujenka króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Księżna wybudowała w mieście okazały pałac w pięknym otoczeniu parkowym, ufundowała kościół oraz budynek, w którym powstała pierwsza szkoła elementarna i przytułek dla ubogich. Wydała też unikalny w skali kraju „Zbiór praw i powinności dworu wobec mieszczan i obowiązków tychże wobec dworu”. Radzymin otrzymał od króla przywilej odbywania cotygodniowych targów w środy oraz potwierdzenie 4 jarmarków nadanych przez króla Władysława IV Wazę. Częstymi gośćmi księżnej byli: król Stanisław August Poniatowski oraz uczestnicy obiadów czwartkowych. Proboszczem radzymińskim był wtedy wybitny działacz Komisji Edukacji Narodowej ksiądz Kazimierz Narbutt.
Drugą miejscowością, która przeżywała wtedy rozwój była Kobyłka. W 1776 roku Gautie de Salgues zorganizował tu szkołę rolniczą, a około roku 1781 kolejny właściciel Kobyłki, hrabia Aleksander Unrug założył „persjarnię”, wytwarzającą pasy jedwabne i złociste – kontuszowe oraz dla gwardii koronnej. Konkurowały one z innymi tego typu wyrobami, szczególnie pasami wytwarzanymi w Słucku i Buczczu. Główną rolę w manufakturze odgrywali Francuz, Szczepan Filsjean i Franciszek Solimand. Z fundacji biskupa Marcina Załuskiego architekci włoscy Guido Antonio Longhi i Jakub Fontana zbudowali piękną świątynię w stylu późnego baroku, uchodzącą za jedną z najcenniejszych budowli sakralnych w Polsce.
W Powstaniu Kościuszkowskim społeczeństwo regionu wykazało patriotyczną postawę. W kwietniu 1794 roku w czasie Insurekcji Warszawskiej mieszkańcy Kobyłki, głównie robotnicy manufaktury Filsjeana, wypędzili z miasta stacjonujący tam oddział Kozaków. 26 października 1794 r. pod Kobyłką stoczono wielką bitwę z korpusem wojsk rosyjskich dowodzonym przez generała Aleksandra Suworowa. Żołnierze polscy z dywizji gen. Jana Meyena i gen. Stanisława Byszewskiego po zaciętej bitwie ulegli przeważającym wojskom rosyjskim. Poległo około 450 powstańców, a do niewoli dostało się 44 oficerów i około 800 żołnierzy. Bohaterska postawa powstańców pod Kobyłką osłoniła odwrót na Pragę pozostałym wojskom korpusu gen. Stanisława Mokronowskiego i umożliwiła obronę Pragi.
Drugą miejscowością, która przeżywała wtedy rozwój była Kobyłka. W 1776 roku Gautie de Salgues zorganizował tu szkołę rolniczą, a około roku 1781 kolejny właściciel Kobyłki, hrabia Aleksander Unrug założył „persjarnię”, wytwarzającą pasy jedwabne i złociste – kontuszowe oraz dla gwardii koronnej. Konkurowały one z innymi tego typu wyrobami, szczególnie pasami wytwarzanymi w Słucku i Buczczu. Główną rolę w manufakturze odgrywali Francuz, Szczepan Filsjean i Franciszek Solimand. Z fundacji biskupa Marcina Załuskiego architekci włoscy Guido Antonio Longhi i Jakub Fontana zbudowali piękną świątynię w stylu późnego baroku, uchodzącą za jedną z najcenniejszych budowli sakralnych w Polsce.
W Powstaniu Kościuszkowskim społeczeństwo regionu wykazało patriotyczną postawę. W kwietniu 1794 roku w czasie Insurekcji Warszawskiej mieszkańcy Kobyłki, głównie robotnicy manufaktury Filsjeana, wypędzili z miasta stacjonujący tam oddział Kozaków. 26 października 1794 r. pod Kobyłką stoczono wielką bitwę z korpusem wojsk rosyjskich dowodzonym przez generała Aleksandra Suworowa. Żołnierze polscy z dywizji gen. Jana Meyena i gen. Stanisława Byszewskiego po zaciętej bitwie ulegli przeważającym wojskom rosyjskim. Poległo około 450 powstańców, a do niewoli dostało się 44 oficerów i około 800 żołnierzy. Bohaterska postawa powstańców pod Kobyłką osłoniła odwrót na Pragę pozostałym wojskom korpusu gen. Stanisława Mokronowskiego i umożliwiła obronę Pragi.
